ناجورم. آرنجم و ساعد دست راستم درد می کنه. خدا می دونه به کجا کوبیدمشون که کبودن. عمه جان مرده و من هنوز گیجم. آقای همسر بین هوا و زمینه و از صبح کلی سر این که یه کاری چه جوری باید انجام بشه سر و کله زدیم. تمام این هفته سعی کردم خوب باشم و تحقیقه رو تموم کنم. تمام دیروز انرژی جمع کردم برای این که کاره تموم بشه. الان چی؟ ساعت یازده و نیمه و من ولو نشستم و مغزم کار نمی کنه. لهم. بار دو سه تا اتفاق از صب تا حالا نه که سنگین بوده باشه، ولی کجه و من رو هم داره با خودش کج کج می کشونه. از این کتابایی که گرفتم یکیشون منبع درسی اقتصاده و تا حالا دو سه بار به خاطرش ازم پرسیدن که اقتصاد می خونم یا نه. نه. نمی خونم. اون دو تای دیگه هم یکی به جغرافی و یکی به امور انتظامی مربوط می شه. خدا به خیر کنه! دارم سعی می کنم خوب باشم. دارم سعی می کنم بنویسم. دارم سعی می کنم متمرکز بشم روی کارم و قالش رو بکنم. دارم سعی می کنم به ناهارم و این که حتماً تا حالا گرم شده و صبحونه ای که نخوردم و جعبه ی خرمای توی کیفم فکر نکنم. دارم سعی می کنم به این که شاید عمه جان رو بیارن ایران و دفنش کنن و همه ی ماجراهای قبل و بعدش و حرف و حدیث ها فکر نکنم. به اون گریه ها و ناله ها و داد و بیداد ها فکر نکنم. به لباس آبی آسمونی ای که توی آخرین تیکه فیلم تنش بود هم فکر نکنم. دارم سعی می کنم فقط به مقالهه فکر کنم. به این که سینزده صفحه اش باید بشه سی تا. حداقل. به این فکر کنم که کاش جاری جان یه کمی کمک روحی می داد. به این که الان دیره که بهش زنگ بزنم هم فکر نمی کنم. فقط به این فکر می کنم که کاش دلش امروز باهام باشه. دارم سعی می کنم بنویسم. دستم خشک شده. خشک به معنای واقعی. انگار که تایپ کردن و جای کلیدهای کیبرد رو یادم رفته باشه. با هر حرکتی که انگشتم رو می کشم مچم و آرنجم درد می گیره. انگار که از توی خاک در اومده باشم و بعد از هزار سال بخوام دوباره تایپ کنم. انگار که یکی از اون مومیایی های سیاه باشم که نوار های سفید پارچه ای چسبیده به مفصل های انگشتشون، و بعد تازه بخوان تایپ هم بکنم. بدتر این که بخوام فکر هم بکنم.