دلم میخواد هی بگم من درد در رگانم حسرت در استخوانم پیچید. چه فایده ای داره؟ هیچی. هی حرف بزن. تلفن کن. سراغ بگیر. هی تو روز بدبختی فکر کن کاش فلانی بود. کاش زنگ می زد. هی سراغ مریض و سالم ِ بقیه رو بگیر. بشین هرچی بلدی یادش بده. بگو وایبر دانلود کن که بی خرج حرف بزنیم. تا چهار صبح با گریه و خنده حرف بزن. روی قالی نازک بخواب و زیر نور ماه رازهات رو بگو. بعد یهو، همین جوری یهو یه سوزن می زنن به حباب خوش‌خیالیت و مجبور می شی بری پی کارت. بعد بگم من درد در رگانم؟ چه فایده ای داره؟ همون بهتر که آدم سیمان بشه و ضربه ها رو محکم تر از اون که هستن برگردونه. 

بیخیال. آدما کپسوله می شن . گذر زمان هم هیچ تاثیری روشون نداره. گاهی پنج ساله می مونن و گاهی هیفده هیجده ساله. فرقش چیه. مهم اینه که فکرشون به شناسنامه اشون نمیخوره.