ساعت؟ یازده و نیم نشده. من خدا خروار از برنامم عقبم. فردا باید برم اون ادارهه. این یعنی استرس مضاعف. گم شدم. تو خودم گم شدم. شدم مثه یه غار گنده ی تاریک که نمی تونم خودمو توش پیدا کنم. سرم رو به زندگی مردم و حرف و حدیث و اعتصاب راننده های قطار و مقاله ی روزنامه و بافتنی نصفه و هزارتا مزخرف دیگه گرم می کنم که یادم بره خودمو گم کردم. مولتی ویتامین دوشنبه ها هم همه اش یکی دو ساعت کار کرد. بعدش دوباره گم شدم. از فردا می ترسم. از چارشنبه، پنج شنبه، جمعه. از شنبه ی پونزدهم می ترسم. از یکشنبه ی اولین کلاس ترم جدید می ترسم. از این همکلاسی عزیز می ترسم. از این که پروژه ی سه شنبه ها سخت باشه یا روابط عمومی و زبون و حضور ذهن جدی بخواد می ترسم.

با همه ی گریه هایی که کردم و دادهایی که امروز توی تنهایی و خونه نشینی زدم* بازم بغض گلوم رو گرفته و اگه یکی بپرسه چته باید بگم نمی دونم.

بی نهایت دلم برای بیخیالی ترم های سه و چار لیسانس تنگ شده. برای جمعی که انقدر درهم و شلوغ بود که آدم هیچ وقت تنها نمی موند. شوهر محترم داشت تعریف می کرد که دفاع یکی از بچه ها خیلی شلوغ بوده، چارده پونزده نفر از بچه های فوق بودن. من همه اش به دفاع خودم فکر می کردم که فقط یکی از بچه ها بود، اونم به دلیلی که افتد و دانی. به اون لحظه ای که استاد راهنمام در گوشم گفت پس بچه ها کجان و من پوزخند زدم و فکر کردم به دفاع شوهر محترم. لااقل توی اون بیخیالی ها مهم نبود که کی هست و نیست. دلم برای شلوغی تنگ شده.

*: بعد از این که کلی جیغ زدم یادم افتاد خانوم همسایه دیشب از مسافرت برگشته!